Unutmak ya da unutmaya çalışmak...

Siz hiç birisini unutmak, ondan bir süreliğine veya sonsuza dek vazgeçmek istediniz mi? Ya da şöyle soruyum. Bir insanı hayatınızdan sonsuza kadar, ömür boyu çıkartmak zorunda kaldınız mı? Sanki her an kapının açılacağını ve içeri gülümseyerek onun girmesini hayal ettiniz mi? Maalesef asla gelmeyeceğini bildiğiniz birilerini... İnsanlar bir süre sonra belki birbirlerini unutulabilirler fakat anıları asla...!
 Ve tüm bunların sonucunda ''Özlemek...'' yokluğundan utandıracak kadar özlemek...
 Bu kadar özleyip onu görememek, ona dokunamamak, onu duymamak... Çok kötü değil mi? Ne kadar da umutsuz ve çaresiz bir arayıştır bu. Ne kadar da tüketir insanı bu farkında bile olmadan... Yavaş yavaş umutların karanlıkta izini kaybettirmesidir bu aslında. Sürekli bir eksiklik duygusu... Tüm bunlara rağmen, Artık unuttum onu dedikten sonra yine kalp atışlarındaki  değişiklik... Ve gözlerinde ki ışık. ''Paha biçilemez...''